Η σχέση με το άλλο φύλο και η σχέση μας με όλα τα όντα
από την άποψη του Θιβετανικού Βουδισμού.
Παρ’ όλο που χρησιμοποιούνται διαφορετικές ορολογίες, έχουν άμεση σχέση το ένα με το άλλο. Ο νοών νοείτο.
Προσοχή: Τα παρκάτω μπορεί να υπάρχουν κάποιοι που θα τα απορρίψουν. Λάβετε όμως υπόψη τους περιορισμούς του νου. Εάν δεν τα καταλαβαίνετε, αποδεχτείτε το γεγονός ότι παρ’ όλο που αυτά τώρα βρίσκονται πέρα από το εύρος της κατανόησής σας και πως τώρα δεν συνηχείτε με αυτά, αλλά κανείς δεν ξέρει αν στο μέλλον θα σας δοθεί αυτή η δυνατότητα.
Όποια λέξη βρίσκεται σε εισαγωγικά, είναι επειδή καθώς δεν υπάρχει αντίστοιχη λέξη από τα Θιβετανικά,της αποδίδεται άλλο νόημα.
Ιερός Γάμος
Για να εξασφαλιστεί η επιβίωση του ανθρώπινου γένους η φύση μας έχει προικίσει με σεξουαλική ενέργεια. Αυτή είναι απλά η ζωώδης μας φύση, μια ισχυρή ενέργεια, ούτε καλό ούτε κακό. Αυτό που κάνει τη διαφορά είναι ο τρόπος με τον οποίο τη χειριζόμαστε. Αν απελευθερώσουμε τους εαυτούς μας από την επιθυμία-προσκόλληση και τη λαγνεία, αυτή η σεξουαλική ενέργεια δεν είναι πια ανεξέλεγκτη και μετασχηματίζεται. Αυτό συμβαίνει όταν καταλάβουμε στ’ αλήθεια τι είναι ο κύκλος της ύπαρξης (Σαμσάρα, ο αέναος κύκλος των επαναγεννήσεων από τα ύψη στα βάθη, από την ευτυχία στη δυστυχία) και πώς αυτή καθ’ αυτή η επιθυμία να αναπαράγει, να εκσπερματώνει, να έχει κάποιος/α οργασμό, είναι η ίδια η επιθυμία του/της να ξαναγεννηθεί μέσα στη Σαμσάρα.
Αυτονόητο είναι λοιπόν, ολόκληρο το σωματο-ψυχο-πνευματικό του/της κίνητρο να είναι προσανατολισμένο στην αποκοπή της αιτίας, κι αυτό επιτελείται με τον καλύτερο τρόπο όταν ένα ζευγάρι ακολουθεί το γρήγορο μονοπάτι του Ιερού Γάμου. Οι περισσότεροι από τους ανθρώπους που ξεκινούν να πορεύονται σ’ ένα πνευματικό μονοπάτι δεν είναι έτοιμοι για τον Ιερό Γάμο. Αυτό θα συμβεί σε ένα προχωρημένο στάδιο, δηλαδή όταν ξυπνήσει μέσα του/της η Μεγάλη «Συμπόνια/Σοφία» (αδιαχώριστες) οπότε αυτόματα πλέον, όλα στη ζωή του/της θα αποσκοπούν στην αύξησή τους. Οπότε με τη σεξουαλική επαφή με τον/την σύζυγό της/του, μεταμορφώνεται το σεξουαλικό δυναμικό σε μια ευδαιμονική συνείδηση, η οποία είναι μια πολύ βαθειά, λεπτοφυής και ισχυρή κατάσταση που προκαλεί τη διάλυση των ζωτικών ενεργειών όπως ακριβώς θα συμβεί τη στιγμή του θανάτου τη στιγμή που το Καθαρό (άπειρο) «Φως» του «Είναι» ανατέλλει με μεγάλη δύναμη. Αυτό το «Φως» όταν υπάρχει συνείδηση το καλοδεχόμαστε αντί να το φοβηθούμε και να ελκυστούμε από τα θαμπά γνώριμα φώτα των παθών μας.
Έτσι λοιπόν ο Ιερός Γάμος είναι ένα μονοπάτι προς τη φώτιση.
“Συμπόνια” για όλα τα όντα
Χαρακτηριστικό γνώρισμα του πνευματικού εγωιστή είναι πως μπορεί να κάνει εντατική εσωτερική προσπάθεια και να έχει μεγάλη πειθαρχία στον νου του, στην διατροφή του, στις πράξεις του, κλπ. αλλά παρ’ όλα αυτά να αυξάνεται ο λεπτοφυής εγωικός του νους, καθώς προσκολλάται στις δικές του εμπειρίες της ευδαιμονίας, της «διαύγειας», της «απεραντοσύνης», κλπ., οικοδομώντας μέσω της συγκέντρωσης και του διαλογισμού μια πολυσύνθετη αιθερική δομή, ιππεύοντας «μεγαλειώδεις συλλήψεις». Επιπρόσθετα, το μονοπάτι του δεν είναι χωρίς αγκάθια. Καθώς διαχωρίζει το καλό από το κακό, βρίσκεται σε πεδίο μάχης για να διατηρήσει το επίπεδό του μαχόμενος με χονδροειδείς και περιοριστικές ενέργειες όλων των ειδών που τείνουν να τον «ρίξουν», κάτι που το αποκαλεί κάθαρση και υπέρβαση.
Αντίθετα με την παραπάνω περίπτωση, υπάρχουν αυτοί που εκτελούν ενσυνείδητα την υπέρβαση της προσωπικότητας (σώμα, συναίσθημα, νους), κι έχουν το κίνητρο για συμπαντική απελευθέρωση που υπηρετεί την Ολότητα. Αυτό, ονομάζεται «Συμπόνια».
Η «Συμπόνια» είναι η μια πλευρά του νομίσματος. Η άλλη είναι η «Σοφία». Όπως η δράση ενυπάρχει εντός της μη δράσης, έτσι η «Συμπόνια» ενυπάρχει στη «Σοφία». Είναι αδιαχώριστες.
Όσον αφορά τη «Σοφία», αυτή είναι μια έμφυτη κατανόηση πως όλα τα φαινόμενα, ο εαυτός μας και όλα τα όντα, στερούνται εγγενούς ύπαρξης. Αυτή η κατανόηση «Ορά» τα όντα να περιπλανιούνται ατέλειωτα σε σύγχυση και να βιώνουν ασύλληπτη «οδύνη» εξαιτίας της άγνοιας της αληθινής τους φύσης που είναι η πραγματική αιτία των προβλημάτων τους. Με τη Σοφία παράλληλα «γνωρίζει» κανείς την αληθινή του φύση. Έχει διαλυθεί ο μύθος ενός ξέχωρου εαυτού, οπότε δεν κάνει διάκριση μεταξύ του εαυτού του και των άλλων.
«Συμπόνια». Οπότε αυτόματα η ευημερία των άλλων καθίσταται πολύ σημαντική λόγω της υπάρχουσας εγγενούς διασύνδεσης που έχουμε όλοι μεταξύ μας, όλοι οι άνθρωποι και όλα τα όντα. Καθώς το εγώ εξαλείφεται σταδιακά, το αιτιατό επίπεδο των ενεργειών των όντων στο περιβάλλον γίνεται πιο ευδιάκριτο. Με άλλα λόγια, καθώς η συνείδηση επεκτείνεται σταδιακά, «εκτίθεται» στο «μαύρο» σύννεφο της κατεστημένης ύπαρξης όλων των όντων, δηλαδή, «γνωρίζει» –η πιο εξελιγμένη μορφή της ενσυναίσθησης– την συμπαντική οδύνη, από την αρχή της, την αιτία της -την άγνοια, μέχρι το αποτέλεσμα – τη σωματική και την ψυχική «οδύνη», χωρίς όμως αυτά να τον «αγγίζουν» καθώς το «εγώ» του έχει εξαλειφθεί. Από την απεριόριστη ουσία του Πυρήνα του «προκύπτει» λοιπόν μια γνήσια «Επιθυμία» για παγκόσμια απελευθέρωση όλων των όντων, για να φτάσουν στην ίδια κατάσταση ελευθερίας και ευδαιμονίας που έχει ήδη ο ίδιος λόγω της γνώσης της αληθινής του φύσης. Αυτό συμβαίνει μέσα του. Όσον αφορά την ανθρώπινη φύση του, η «Συμπόνια» αναβλύζει αδιάλειπτα και φυσικά και εκφράζεται σε όλες τις δραστηριότητες και τις λειτουργίες της ανθρώπινης ζωής του.
Στην πορεία προς τη φώτιση, οι διττές πτυχές της ζωής μας εξαγνίζονται και εμποτίζονται από «Συμπόνια και Σοφία». Οι δραστηριότητες της καθημερινής ζωής όπως η αναπνοή, το περπάτημα κ.λπ. επισφραγίζονται από (γίνονται σύμβολά της) τη «Συμπόνια» και η περίοδος της μη δραστηριότητας όπως η ανάπαυση, ο διαλογισμός και ο ύπνος επισφραγίζονται από (γίνονται σύμβολά της) τη «Σοφία». Τόσο στη δραστηριότητα όσο και στη μη δραστηριότητα, παραμένουμε εσωτερικά στο αδιαχώριστο της «Συμπόνιας και της Σοφίας». Δράση σε μη δράση και μη δράση σε δράση. Αυτός είναι ο στόχος μας, να πραγματώσουμε αυτό το αδιαίρετο. Αρχικά, η «Συμπόνια» ή οποιαδήποτε άλλη πρακτική ή δραστηριότητα, εναλλάσσονται με τη «Σοφία» κατά τη διάρκεια της μη δράσης δηλαδή στην ανάπαυση, στον συνειδητό ύπνο, στον διαλογισμό, όπου παραμένουμε στην αληθινή μας φύση.
Τελικά, σε πιο προχωρημένο στάδιο παραμένουμε πάντα σε αυτήν την ελεύθερη κατάσταση της «Σοφίας» αδιαχώριστη από τη «Συμπόνια», χωρίς σκέψη, φαντασία ή «οραματισμό» καθόσον όταν είμαστε στο κέντρο μας, είμαστε πλήρεις, τέλειοι και τίποτα παραπάνω δεν χρειάζεται να γίνει ή να επιτευχθεί, και παράλληλα η «Συμπόνια» δηλαδή η επιθυμία για συμπαντική απελευθέρωση ρέει μέσα μας φυσικά και αβίαστα. Έτσι λοιπόν, αυθόρμητα αποκαλύπτεται, κατανοείται και βιώνεται η Υπέρτατη Κατάσταση.
Όλες οι Ταντρικές ασκήσεις και πρακτικές του Θιβετανικού Βουδισμού, περιλαμβάνουν δύο σκέλη. Το πρώτο είναι η ίδια η άσκηση/πρακτική που έχει να κάνει με τις διάφορες εκφάνσεις της «Ευδαιμονικής Συνείδησης/Συμπόνοιας. Το δεύτερο σκέλος είναι ο απώτερος σκοπός μας, η σίγαση του νου και η συνειδησιακή «βουτιά» στα ενδότερα, δηλαδή η «Σοφία». Με άλλα λόγια παραμένουμε αβίαστα ακύμαντα και αναπόσπαστα στη φυσική μας κατάσταση, με ενσυνείδητη επίγνωση και εγρήγορση, διεισδύοντας δυναμικά στην αιώνια και ειρηνική Σιγή του αθέατου χώρου – χρόνου της Διευρυμένης Συνείδησης. Έτσι ανατέλει η Κατανόηση και το βίωμα της διευρυμένης Σοφίας. Έτσι με την Ιερή ηρεμία των φορέων μας επιτελείται ενσυνείδητα η υπέρβαση της προσωπικότητας (σώμα, συναίσθημα, νους), και εισερχόμαστε σε απόλυτη χαλάρωση, Ιερή Επίγνωση και ήρεμη αντίληψη της αθέατης πραγματικότητας, αρμονίας που συνοδεύεται με αίσθηση απουσίας του φυσικού σώματος, των ερεθισμάτων και της νοητικής ανταρσίας.
Εξάσκηση της «Συμπόνιας»
Αναλογιστείτε τη συμπαντική «οδύνη» ιδιαίτερα τη στιγμή μιας σωματικής, συναισθηματικής ή ψυχολογικής ανισορροπίας. Ο λόγος που υποφέρουμε οφείλεται στο «εγώ» μας, κι έτσι, αντί να εστιαζόμαστε στην προσωπική σωματική, συναισθηματική και πνευματική ελευθερία για τον εαυτό μας, μέσω της συμπονετικής ανιδιοτελούς στάσης μας, συνειδητοποιούμε την συμπαντική «οδύνη», συνεπώς στοχεύουμε σε μια καθολική απελευθέρωση και όχι εγωιστικά για τον εαυτό μας. Η συνειδητοποίηση της «οδύνης» όλων των όντων σπάζει την αυτο-προσκόλληση στην προσωπική ελευθερία. Το τελικό αποτέλεσμα της συνειδητοποίησης της συμπαντικής «οδύνης» είναι πως η σωματική, συναισθηματική ή ψυχολογική μας «οδύνη» εξαφανίζεται.
Μετά το δεύτερο σκέλος της’ασκησης αφιερώνουμε την αρετή που προκύπτει από αυτήν την άσκηση σε όλα τα όντα. Αυτό είναι ένα επιδέξιο μέσο για την μη προσκόλληση στην αρετή που συσσωρεύσαμε. Τέλος, η άσκηση επισφραγίζεται και πάλι με τη μη δράση καθώς παραμένουμε για λίγο σιωπηλοί πριν αποχωρίσουμε.
Για να αντιμετωπίσουμε την ψευδαίσθηση πως η προσομοίωση της Αλήθειας είναι η ίδια η Αλήθεια, χρησιμοποιούμε επιδέξια εργαλεία δυαδικότητας, για να κινηθούμε προς την ενότητα όπου δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ α) του εαυτού μας, β) του «ανώτερου Όντος» ή των άλλων όντων (στην περίπτωση του αναλογισμού της «Συμπόνιας») με τα οποία αλληλεπιδράμε και γ) όποια ενέργεια (οπτικοποίηση, συμπόνοια, κλπ.) συμβαίνει μεταξύ των δύο. Χωρίς μια τέτοια συνειδητοποίηση, περιπλανόμαστε στην ψευδαίσθηση, υπερ-ταυτιζόμαστε με αυτό που κάνουμε, και θεωρούμε τον εαυτό μας ψευδώς πως είναι θρήσκος ή πνευματικός. Ακόμα και η ανιδιοτελής εργασία, εάν δεν γίνεται με την «Σοφία της αληθινής μας φύσης», παράγει περιορισμένα αποτελέσματα.
Για να εξασκηθεί κανείς στις ταντρικές πρακτικές, είναι απαραίτητη προϋπόθεση να έχει τουλάχιστον μια γεύση αυτής της βασικής Ενότητας.
——————————————————————————–
Δρώντας με το «πνεύμα» μας επιδέξια, με την ελεύθερη μας βούληση
παράγει γρήγορα αποτελέσματα.
Το συμπονετικό κίνητρο αδιαχώριστο
από την εσωτερική μας τελειότητα, αποφέρει συγκεκριμένα αποτελέσματα.
Η συμπονετική μας στάση έχοντας παράλληλα την αίσθηση της αδιαχωριστικότητας των πάντων,
αποφέρει πραγματικά αποτελέσματα.
Στην αδιαχωριστικότητα της «Σοφίας» και της «Συμπόνιας», συνυπάρχει ευδαιμονία, «διαύγεια» και άλλες υπερβατικές Ποιότητες, Ιδιότητες και Εκφράσεις.
Επιπρόσθετα στοιχεία για την «Συμπόνια/Σοφία»
Περιγραφικά, η «καρδιά» μας πάλλεται με ένα λεπτοφυές ενεργειακό δονούμενο κύμα «Συμπόνιας» αδιαχώριστης με «ενσυνείδητη επίγνωση/Σοφία». Αυτή η «ανοιχτή καρδιά» δεν έχει να κάνει με μια καρδιά που αγαπά αιμορραγώντας με λεπτή συναισθηματικότητα και εξιλεωτικό πόνο όπως συμβαίνει σε κάποιους ακόλουθους θεϊστικών θρησκειών. Ένας από τους περιορισμούς αυτής της καρδιάς είναι πως της λείπει η άλλη πλευρά, η «Σοφία» για το τι είναι «οδύνη» και ποια είναι η αιτία της και ως εκ τούτου, δεν γνωρίζει πώς να την εξαλείψει και πως να πορευτεί γι αυτό.
Η αληθινή «Συμπόνια/Σοφία», είναι η δύναμη που μετουσιώνει όλα τα περιοριστικά στοιχεία εξαλείφοντας το «εγώ». Η εξάσκηση σε αυτές είναι το μονοπάτι για να ξεπεράσουμε το εγώ μας. Λόγω της εγγενούς διασύνδεσης που έχουμε όλοι μεταξύ μας, όσο περισσότερο εξαλείφεται το «εγώ», τόσο πιο σημαντική γίνεται η ευημερία των άλλων.
